wtorek, 8 marca 2011

Projektowanie loga

Zadanie z identyfikacji wizualnej
Ciągle jeszcze szukam tego jedynego kształtu

czwartek, 3 marca 2011

Projektowanie plakatu

Plakat do dramatu "Wisielec" Magdaleny Hermanowicz
Polecam -bardzo ciekawe

Fragment sztuki:

I:
Ojciec
II:
Paweł
I:
musi nauczyć życia! Ja też sam musiałem! Nikt mi nie tłumaczył, co się tu wyrabia! Łeb ma do książek to i se poradzi. On też tak czasem przychodzi i stoi. Gapi się na ten obraz, co to w przedpokoju wisi. Poniatowski na koniu, czy jak mu tam. Ten, co to się tak o kraj niby troszczył zaprzedając Rusom. I długo tak potrafi gapić się. Niemiłosiernie długo wlepia te swoje ślepia niebieskie. I nic nie mówi. Aż w końcu:
Mówię, bo mi każesz. Tak sam od siebie to już nie. Po co... Wmawiasz, że mam głos niepodobny do żadnego innego w świecie. Też mi oryginalność. Chyba każdy ma inny no nie? Przepity... Przez nos mówię, katar mam. Zimno tu jak w psiarni, daje słowo. Słowo, słowa, mnóstwo słów, masa słów, milion słów, nieskończoność słowna. Najpierw słowo, potem obraz, potem dopiero myśl. Myśl. Myślę, że ja już nie myślę. Po prostu. Ot tak sobie. Może mi mózg zamarzł. Przestałem. Chyba mam prawo? Każdy ma dzisiaj prawo! Wszyscy mamy te swoje zasrane prawa! A komu lewo pozostało?! A Ty to mnie jeszcze pamiętasz tak w ogóle? Przychodzisz jak gdyby nigdy nic. Ktoś Cię zawołał? Nie przypominam sobie. Nie pamiętam. Mało już pamiętam. Gdzie te czasy? Zabawne. Zdaje się, że ty zawsze wracasz. Zawsze jesteś. Czasem to tylko stoisz i gapisz się. Bezsensu no nie? Przecież ja tyle razy chciałem, żeby ktoś przyszedł. Ktokolwiek. Żeby przyszedł, chociaż żeby się tak pogapić. Tylko na chwilę. To zupełnie jak w pociągu. Też się każdy na każdego gapi tak na raty. Chwilowo. Udaje, że niby nie, ale i tak w szybie widać odbicie. Nawet jak czyta w gazecie te durne biografie. Jednorazowo się widuje i to chyba wystarczy. Więcej dubli nie trzeba. Dzisiaj się ceni tę, no... Niepowtarzalność. I ciekawiej jest. Więcej się myśli na krótką metę. Nie wraca się do niepotrzebnych spraw i twarzy. Czeka się, aż ktoś zaśnie z otwartą gębą, żeby stwierdzić, jakie to upokarzające. Chyba każdy ma czasem takie dni no nie? I to nie tylko człowieka nachodzi w pociągu, że sobie myśli, że wszystko jeszcze może. To dopiero potem się kurwa okazuje, że gówno może! Zła stacja! Zły peron! W ogóle wszystko jest jakby nie te! Miało być „od”, a jest już wszystko „do”. I co? No właśnie. Co właściwie z tego? Paweł to dobry chłopak jest. Tak. Uczy się. Ciągle się uczy. On i te jego książki. Ale to dobrze, dobrze. Nie można powiedzieć, że po ojcu to ma. Niech się uczy. Zawsze taki lepszy niż jakiś... Zawsze się mógł gorszy jakiś trafić. Z kolegami nie, bo czytać musi. Że niby taki porządny i oczytany. Z dziewczynami też nie za bardzo, bo tego no... egzaminy ma. A może mu ta noga tak przeszkadza, tylko nie chce staremu powiedzieć? A co to komu szkodzi, że dzieciak kulawy jak pies? Że co, że głupi przez to? A co to moja wina, że do świata nie chce gęby otworzyć? Już inne dzieciaki go nauczą, że sam musi wyszczekać, co swoje. Sam się 2
II:
Wstań tato. Zjedz coś wreszcie. Nie wolno tyle pić na pusty żołądek. Znowu Cię będzie serce bolało. Pamiętasz jak ostatnio do szpitala jechać musiałeś, bo tak...
I:
Won! Powiedziałem won! Patrzcie go! Będzie mi gówniarz mówił, co mam robić. Tego jeszcze nie grali no! Za robotę się lepiej chwyć! A nie tylko byś o pierdołach gadał i te swoje książki czytał! Z głodu zdechniesz jak mnie zabraknie! Ten swój papier będziesz żarł! Się będzie wymądrzał... Kuternoga jeden... Geniusz! A jak gębę otworzyć do ludzi to już nie... Tu mi będzie nerwy psuł! Ty mnie tu na płacz nie bierz! Facet jesteś, a nie baba! Człowiek haruje cały tydzień, a taki mi tu przyjdzie i będzie morały odstawiał... A że sobie od czasu do czasu wódeczką przepiję gorycz tego pieprzonego świata? A komu co, to szkodzi? Do pudła jeszcze za to nie wsadzają. Za kieliszek czy pół litra? W końcu nie na to zapieprzam jak wół, żebyś niewdzięczny mi nawet kapci nie podał, bo to się niby brzydzi! Śmierdzi? A co ma nie śmierdzieć? To jest zapach trudu! Trudu, a nie wódki! Też tak kiedyś będziesz. Przyzwyczaisz się do odoru znudzenia. Nic tak nie powala jak smród własnej porażki. Będzie mnie tu gówniarz ustawiał. Po matce ma ten tupet. Tamta też zawsze darła się w niebogłosy, że jej życie zmarnowałem. Leczyć mi się kazała. Sama się idź leczyć na te Twoje depresje! No i poszła, tyle, że nie na depresje. Na raka. Tyle z tych jej gróźb wyszło, że teraz to sam muszę Pawła wychowywać. Szybko się ze świata pozbierała. Wiedziała, co się święci. To pewnie ta kobieca intuicja. Uciekła. Po prostu. Stchórzyła przed bólem. Kto to powiedział, że jak nowotwór, to od razu do trumny? Nie dała sobie wytłumaczyć, że cuda się zdarzają dobrym ludziom. Bo się zdarzają! Ale tylko tym dobrym. Ci źli to brudne twarze mają. Czyste muszą być do cudu. A ona? Czystą gębę miała. I ładną. Dlatego tak mi szkoda było jak się powiesiła. Łysa nie chciała być. „Po co mam się dłużej męczyć jak i tak niedługo umrę?” Złego licho nie bierze